Vrijdag 8 maart is het vijf jaar geleden dat Ton ons verliet na een enerverende ziekteperiode van 16 maanden.
Mijn terugdenken hieraan vervult mij met trots. Het is een woord wat ik niet snel gebruik maar nu doe ik het heel bewust: trots op mijn levenspartner, mijn wederhelft, de vader van onze dochters. Trots hoe hij zijn diagnose heeft verwerkt en omgezet heeft naar een manier van omgaan hiermee die ons, als dicht bij hem staanden, kracht heeft gegeven om het te verdragen. Ton deed dit door zijn humor te behouden en alles bespreekbaar te maken. Ik was hier in eerste instantie heel terughoudend in want ik vond het al zo zwaar voor hem. Maar hij wilde dat ik hem zei wat ik op mijn hart had zodat het mij lucht gaf om met het proces om te gaan. Zo bijzonder vond ik dat. Ook naar onze dochters stelde hij zich zo op. Eigenlijk naar de hele omgeving.
Nu nadert zijn vijfde overlijdensdag. Ik voel de behoefte om deze blog te maken om een ieder te bedanken die aandacht voor ons had in de afgelopen jaren.
Dank daar heel erg voor!
Met mij gaat het goed genoeg, een term die Ton gebruikte wanneer aan hem gevraagd werd hoe het met hem ging na zijn diagnose. Het dekt de lading nu voor mij ook.
Ik houd van mijn structuur- en afleidinggevende winkel. Ik woon fijn in mijn huis maar de bodem is nog een verdriet. Een verdriet dat steeds meer naar bitterzoet is gegaan. Op een vreemde manier ben ik Ton ook dankbaar dat hij mij de gelegenheid lijkt te hebben gegeven om nog een avontuurlijk stuk leven te ervaren. Ik was 16 toen ik Ton leerde kennen en vanaf dat moment zijn we altijd samen geweest. Nu ben ik aan het uitvinden wie ik alleen ben en dat is uitdagend.
Ik moet om leren gaan met het feit dat mijn rots niet meer mijn bodem is.
8 maart hebben wij Tondag en is de winkel dicht.
